معنی حسن دشتی - جستجوی لغت در جدول جو

حسن دشتی

لغت نامه دهخدا

(حَ سَ نِ)

نحوی. ملقب به حسام الدین کاتی، که در 760 هجری قمری درگذشته. او راست: ’شرح مختصر ایساغوجی’ و شرح مفتاح العلوم. (هدیهالعارفین ج 1 ص 286) و رجوع به حسام الدین کاتی شود

لغت نامه دهخدا

حسن سبتی

(حَ سَ نِ سَ)

ابن کاظم نجفی سبتی خطیب شاعر. او راست: ’انیس الجلیس’ و دیوان شعر. (ذریعه ج 2 ص 454 و ج 9 ص 428 و 242)

لغت نامه دهخدا

حسن دمشقی

(حَ سَ نِ دِ مَ)

ابن رجأ بن ابراهیم بن عبدالله حنفی. درگذشتۀ 765 هجری قمری احوال او در هدیهالعارفین (ج 1 ص 286) بنقل از صفوهالادباء آمده است
ابن وهب بن محمد بن علی شاعر درگذشتۀ 475 هجری قمری او راست: ’بهجهالزمان’ در ادب و ’زمام الصبا’. (هدیهالعارفین ج 1 ص 276)

لغت نامه دهخدا

حسن شطی

(حَ سَ نِ شَطْ طی)

ابن عمر بن معروف حنبلی. فقیه بغدادی دمشقی (1205- 1274 هجری قمری). کتابهایی دارد که در اعلام زرکلی (ص 236 چ 1) یاد شده است

لغت نامه دهخدا

رسن پشتی

وسیله ی هیزم کشی شامل ریسمان، چوب اهرم و یک لباس کهنه، نوعی

فرهنگ گویش مازندرانی

پس دشتی

اندوخته، پس انداز

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی حسن دشتی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما